08-12-2011، 11:05 PM
پارک المپیک در سیدنی استرالیا (Park Sydney Olympic) ، یک پارک است، یک مجموعه‌ی تفریحی که ۶۴۰ هکتار گستردگی دارد.
این پارک افزون‌بر این‌که جایی برای برگزاری آوردهای مسابقات ورزشی است، برگزاری آیین‌های فرهنگی همچون جشنواره‌‌ها و کنسرت‌ها را نیز پوشش می‌دهد.
سالانه نزدیک به ۱۸۰۰ رویداد ورزشی و غیر‌ورزشی در این پارک برگزار می‌شود.
اما آن‌چه ما را بر آن داشته که از این پارک بگوییم و بنویسیم، گستردگی و یا امکانات این پارک نیست بلکه تندیسی به بلندای ۴ متر است که در تابلوی زیرش، در گزارش این تندیس،چنین آمده است:
پسندیدم حقوق بشر کوروش، شهریار بزرگ پرشیا بنیانگذار شاهنشاهی ایران در ۵۵٠ پیش از میلاد پدیدآورنده‌ی نخستین و گسترده‌ترین جامعه‌ی چند فرهنگی در تاریخ بشر
که برپایه‌ی احترام به وقار انسانی پایه ریزی شده و عدل و دادی که برپایه‌ی صلح جهانی است.
نخستین اعلامیه‌ی حقوق بشر را در سال ۵٣٨ پیش از میلاد، منتشر کرد.
یهودیان و دیگران را در بابل از بند آزاد کرد.
آزادی‌های دینی و زبانی و فرهنگی را به همه مردم پیشکش کرد.
نخستین سامانه‌ی حکومت فدرالی را که بر پایه‌ی استقلال همه‌ی ایالت‌ها بود، بنا گذاشت.
این تندیس ۴متری، برداشتی از تندیسی است در پاسارگاد که آن را به نام «کوروش» می‌شناسیم.
کوروش بزرگ هخامنشی، در پارک المپیک سیدنی، نمادی از صلح و آشتی جهانی است و افسوس که ما ایرانی‌ها هنوز یادش را نیک نمی‌دانیم.
کوروش بزرگ، فرمان به نگارش مطلبی داد که بر روی استوانه‌ای گلی حک شد، این استوانه، نخستین منشور حقوق بشر، نام گرفته است. یک شاه ایرانی، ٢هزار و ۵٠٠ سال پیش، باورهای انسان‌دوستانه‌اش را فرمان نگارش داد، باورهایی که انسان امروز هنوز هم از این‌همه والایی این باور و فرهنگ، در شگفت است.
این استوانه به هنگام چیرگی کوروش بر بابل به نگارش درآمده است. در آن، کوروش سربازانش را از آزار مردم، برحذر می‌دارد و بابلیان را در کیش و دین، آزاد گذاشته و یهود یان در بند را آزاد می کند و برده داری را کاری ناراست و ناپسند می خواند.
یهودیان هنوز هم به شوند این بزرگواری کوروش ( آزاد کردن یهودیان از اسارت بابلیان)، سالروز این روز نیک و خجسته را جشن می‌گیرند و به‌گونه‌ی نمادین رو به ایران کرده و ادای احترام می‌کنند.
تابلویی که در زیر این تندیس، از کوروش و حقوق بشرش می‌گوید.
این تندیس انسان بالداری را نمایش می‌دهد با دستی که گویا برای نیایش افراشته شده و با شاخ‌‌هایی بر سر.
حال چه شد که ما این تندیس را با نام کوروش بزرگ می‌شناسیم:
در تورات و کتاب‌های عهد عتیق، کوروش، پادشاه ایران، مردی است که در رویای دانیال نبی، به گونه‌ی قوچی با دو شاخ، نمایان شده‌است. در کتاب دانیال نبی، چنین آمده که دیدم که قوچی دو شاخ داشت و قوچ را دیدم که به سمت شمال و جنوب و مغرب و مشرق، شاخ می زد و هیچ وحشی با او مقاومت، نتوانست کرد.
در همان کتاب، جبرییل، خواب دانیال را به او بازمی‌گوید و قوچ دو شاخ را به پادشاه ماد و پارس، تعبیر می‌کند.
همه‌ی آن‌چه آمد با تندیسی که در پاسارگاد است، هم‌خوانی دارد و نشان می‌دهد که این تندیس از آن کوروش است. افزون بر اینها، هرچند هم‌اکنون نوشتاری بر این نگاره، نمانده‌است اما از تصویری که در کتاب‌های روزگار صفوی، آمده‌است، امروز می‌دانیم که بربالای آن، چنین دست‌کندی بوده‌است: «من، کوروش، پادشاه هخامنشی هستم.»
بسیاری از پژوهشگران برآنند که واژه‌ی ذوالقرنین که در قرآن آمده و به معنی مرد دارنده‌ی دو شاخ است نیز اشاره به کوروش بزرگ دارد. این نام، دو بار در «قرآن»، در سوره‌ی «کهف»، آمده‌است. آرای گوناگونی در تفسیرها درباره‌ی این نام، دیده می‌شود. گروهی او را اسکندر مقدونی، آورده‌اند و برخی، بر این باورند که ذوالقرنین از پادشاهان یمن بوده‌است و البته، آرای دیگری نیز این لقب را با چهره‌هایی دیگر در تاریخ پیوند داده‌اند.
در این میان، بیش از 60سال پیش، امام‌الهند ابوالکلام آزاد،در تفسیر خود از این نام، او را کوروش هخامنشی، پادشاه ایران برخواند.
ذوالقرنین در قرآن، در پاسخ به پرسش‌های یهودیان مکه آمده‌است. کفار مکه به یاری یهودیان، از پیامبر، درباره‌ی اصحاب کهف، ذوالقرنین و داستان روح پرسیدند و سوره‌ی کهف، در پاسخ به این پرسش‌ها به اصحاب کهف و ویژگی‌هایش می‌پردازد. ابوالکلام آزاد، برپایه‌ی یافته‌های باستان‌شناختی و دستاوردهای زبان‌شناختی و با استناد به آیات تورات( سفر دانیال، ارنیا و اشعیا)، ذوالقرنین را همان کوروش بزرگ می‌نامند.
کوروش، شاه نیرومندی است که «هرودوت»،رخدادنگار یونانی، از جوانمردی و بزرگ منشی او در برابر شکست‌خوردگان در شگفت است.
گزنفون، دیگر رخدادنگار یونانی، او را همچون کامل‌ترین نمونه‌ی انسان، تصویر می‌کند.
رمان‌نویس پرآوازه‌ی یونانی، او را عقاب خاور می‌خواند و این درحالی است که در نگاره‌ی کوروش در پاسارگاد، نقشی با دو شاخ و دو بال عقاب، داریم. افلاتون نیز شهریاری کوروش را کامل‌ترین فرمانروایی دانسته‌است.
تندیس کوروش در پارک المپیک سیدنی، در سال ۱۹۹۴ میلادی،ساخته شد. این بنای یادبود ۴ متری را لوییس باتروس(Lewis Batros) با همکاری یک هنرمند ایرانی، ساخته است.
![[عکس: 75281749_1713803864848_1.jpg]](http://up1.iranblog.com/images/75281749_1713803864848_1.jpg)
این پارک افزون‌بر این‌که جایی برای برگزاری آوردهای مسابقات ورزشی است، برگزاری آیین‌های فرهنگی همچون جشنواره‌‌ها و کنسرت‌ها را نیز پوشش می‌دهد.
سالانه نزدیک به ۱۸۰۰ رویداد ورزشی و غیر‌ورزشی در این پارک برگزار می‌شود.
اما آن‌چه ما را بر آن داشته که از این پارک بگوییم و بنویسیم، گستردگی و یا امکانات این پارک نیست بلکه تندیسی به بلندای ۴ متر است که در تابلوی زیرش، در گزارش این تندیس،چنین آمده است:
پسندیدم حقوق بشر کوروش، شهریار بزرگ پرشیا بنیانگذار شاهنشاهی ایران در ۵۵٠ پیش از میلاد پدیدآورنده‌ی نخستین و گسترده‌ترین جامعه‌ی چند فرهنگی در تاریخ بشر
که برپایه‌ی احترام به وقار انسانی پایه ریزی شده و عدل و دادی که برپایه‌ی صلح جهانی است.
نخستین اعلامیه‌ی حقوق بشر را در سال ۵٣٨ پیش از میلاد، منتشر کرد.
یهودیان و دیگران را در بابل از بند آزاد کرد.
آزادی‌های دینی و زبانی و فرهنگی را به همه مردم پیشکش کرد.
نخستین سامانه‌ی حکومت فدرالی را که بر پایه‌ی استقلال همه‌ی ایالت‌ها بود، بنا گذاشت.
این تندیس ۴متری، برداشتی از تندیسی است در پاسارگاد که آن را به نام «کوروش» می‌شناسیم.
کوروش بزرگ هخامنشی، در پارک المپیک سیدنی، نمادی از صلح و آشتی جهانی است و افسوس که ما ایرانی‌ها هنوز یادش را نیک نمی‌دانیم.
کوروش بزرگ، فرمان به نگارش مطلبی داد که بر روی استوانه‌ای گلی حک شد، این استوانه، نخستین منشور حقوق بشر، نام گرفته است. یک شاه ایرانی، ٢هزار و ۵٠٠ سال پیش، باورهای انسان‌دوستانه‌اش را فرمان نگارش داد، باورهایی که انسان امروز هنوز هم از این‌همه والایی این باور و فرهنگ، در شگفت است.
این استوانه به هنگام چیرگی کوروش بر بابل به نگارش درآمده است. در آن، کوروش سربازانش را از آزار مردم، برحذر می‌دارد و بابلیان را در کیش و دین، آزاد گذاشته و یهود یان در بند را آزاد می کند و برده داری را کاری ناراست و ناپسند می خواند.
یهودیان هنوز هم به شوند این بزرگواری کوروش ( آزاد کردن یهودیان از اسارت بابلیان)، سالروز این روز نیک و خجسته را جشن می‌گیرند و به‌گونه‌ی نمادین رو به ایران کرده و ادای احترام می‌کنند.
تابلویی که در زیر این تندیس، از کوروش و حقوق بشرش می‌گوید.
این تندیس انسان بالداری را نمایش می‌دهد با دستی که گویا برای نیایش افراشته شده و با شاخ‌‌هایی بر سر.
حال چه شد که ما این تندیس را با نام کوروش بزرگ می‌شناسیم:
در تورات و کتاب‌های عهد عتیق، کوروش، پادشاه ایران، مردی است که در رویای دانیال نبی، به گونه‌ی قوچی با دو شاخ، نمایان شده‌است. در کتاب دانیال نبی، چنین آمده که دیدم که قوچی دو شاخ داشت و قوچ را دیدم که به سمت شمال و جنوب و مغرب و مشرق، شاخ می زد و هیچ وحشی با او مقاومت، نتوانست کرد.
در همان کتاب، جبرییل، خواب دانیال را به او بازمی‌گوید و قوچ دو شاخ را به پادشاه ماد و پارس، تعبیر می‌کند.
همه‌ی آن‌چه آمد با تندیسی که در پاسارگاد است، هم‌خوانی دارد و نشان می‌دهد که این تندیس از آن کوروش است. افزون بر اینها، هرچند هم‌اکنون نوشتاری بر این نگاره، نمانده‌است اما از تصویری که در کتاب‌های روزگار صفوی، آمده‌است، امروز می‌دانیم که بربالای آن، چنین دست‌کندی بوده‌است: «من، کوروش، پادشاه هخامنشی هستم.»
بسیاری از پژوهشگران برآنند که واژه‌ی ذوالقرنین که در قرآن آمده و به معنی مرد دارنده‌ی دو شاخ است نیز اشاره به کوروش بزرگ دارد. این نام، دو بار در «قرآن»، در سوره‌ی «کهف»، آمده‌است. آرای گوناگونی در تفسیرها درباره‌ی این نام، دیده می‌شود. گروهی او را اسکندر مقدونی، آورده‌اند و برخی، بر این باورند که ذوالقرنین از پادشاهان یمن بوده‌است و البته، آرای دیگری نیز این لقب را با چهره‌هایی دیگر در تاریخ پیوند داده‌اند.
در این میان، بیش از 60سال پیش، امام‌الهند ابوالکلام آزاد،در تفسیر خود از این نام، او را کوروش هخامنشی، پادشاه ایران برخواند.
ذوالقرنین در قرآن، در پاسخ به پرسش‌های یهودیان مکه آمده‌است. کفار مکه به یاری یهودیان، از پیامبر، درباره‌ی اصحاب کهف، ذوالقرنین و داستان روح پرسیدند و سوره‌ی کهف، در پاسخ به این پرسش‌ها به اصحاب کهف و ویژگی‌هایش می‌پردازد. ابوالکلام آزاد، برپایه‌ی یافته‌های باستان‌شناختی و دستاوردهای زبان‌شناختی و با استناد به آیات تورات( سفر دانیال، ارنیا و اشعیا)، ذوالقرنین را همان کوروش بزرگ می‌نامند.
کوروش، شاه نیرومندی است که «هرودوت»،رخدادنگار یونانی، از جوانمردی و بزرگ منشی او در برابر شکست‌خوردگان در شگفت است.
گزنفون، دیگر رخدادنگار یونانی، او را همچون کامل‌ترین نمونه‌ی انسان، تصویر می‌کند.
رمان‌نویس پرآوازه‌ی یونانی، او را عقاب خاور می‌خواند و این درحالی است که در نگاره‌ی کوروش در پاسارگاد، نقشی با دو شاخ و دو بال عقاب، داریم. افلاتون نیز شهریاری کوروش را کامل‌ترین فرمانروایی دانسته‌است.
تندیس کوروش در پارک المپیک سیدنی، در سال ۱۹۹۴ میلادی،ساخته شد. این بنای یادبود ۴ متری را لوییس باتروس(Lewis Batros) با همکاری یک هنرمند ایرانی، ساخته است.