[Amin_Mansouri]

یکی از بنیادهای اخترفیزیک نوین، اصل کیهانشناسی است که بیان می کند ناظران روی زمین، هیچ دید ارجحی به جهان ندارند و قوانین فیزیک باید در همه جا یکسان باشد. بسیاری از مشاهدات از این ایده پشتیبانی می کنند. برای مثال، جهان در همه جهات کم و بیش، به یک شکل به نظر می رسد و در جاهایی که ما می بینیم، همان توزیع کهکشان ها را دارد.

شواهد رو به رشدی حاکی از این است که بخشی هایی از جهان خاص تر از قسمت های دیگر است.

اگرچه، در سال های اخیر، برخی از کیهانشناسان در درستی این اصل تردید کرده اند. آن ها به شواهدی از مطالعه ابرنواختر نوع 1 اشاره دارند که این ابرنواخترها در حال شتاب گیری از ما هستند؛ این یعنی نه تنها جهان منبسط می شود بلکه به شکل شتابدار از ما دور می شود.

اما این مدرک چقدر خوب است؟ آیا ممکن است جهت ارجح سرابی آماری باشد که با تحلیل درست داده ها ناپدید گردد؟

رانگ-جن کای(Rong-Gen Cai) و ژونگ-لیانگ تائو(Zhong-Liang Tuo) در آزمایشگاه کلیدی پیشگامان فیزیک نظری1 در فرهنگستان علوم چین در بیجینگ، داده های 557 ابرنواختر در جهان را دوباره بررسی کردند.

آن ها تایید کرده اند که «محور ارجح» واقعیت دارد. بر اساس محاسبات آن ها، بیشترین شتاب در جهت صورت فلکی روباهک(Vulpecula)2 در نیمکره شمالی است. این نتیجه با دیگر تحلیل ها سازگار است. همچنین مدارک دیگری وجود دارد که جهت ارجحی را در تابش زمینه کیهان نشان می دهد.

در صورت صحت، این موضوع کیهانشناسان را به نتیجه گیری ناخوشایندی وادار می کند: اصل کیهانشناسی نادرست است. اما سوالات جذابی را پیش می کشد: چرا جهان جهت ارجح دارد و ما چگونه باید آن را در مدل های خود به حساب آوریم؟



پینوشت:

1-Key Laboratory of Frontiers in Theoretical Physics

2- این صورت فلکی را با نام ثعلب نیز می شناسند.