[youka]

به منظور تعیین نوع و شدت کم شنوایی و انجام توصیه های مناسب برای هر بیمار بایستی ارزیابی جامع شنوایی انجام شود که شامل ادیومتری تن خالص، ادیومتری گفتاری و همچنین آزمون شنوایی ایمیتنس است. اگر علایم سرگیجه و عدم تعادل وجود داشته باشد، آزمون تعادل به نام الکترونیستاگموگرافی نیز ممکن است لازم باشد. در برخی از بیماران که علائم وزوز گوش دارند ارزیابی کامل وزوز گوش انجام می شود. در نهایت بر اساس نتایج آزمون های بالینی شنوایی، سمعک و دیگر دستگاه های کمک شنوایی مناسب برای درمان انواع اختلالات شنیداری تجویز می شود. در ادامه مقاله به توضیحی درباره انواع کم شنوایی و بیماری هایی در این زمینه خواهیم پرداخت.
به طور کلی، سه نوع کم شنوایی وجود دارد
    کم شنوایی انتقالی
    کم شنوایی حسی-عصبی
    کم شنوایی مختلط
کم شنوایی مختلط ترکیبی از هر دو نوع کم شنوایی است نیز وجود دارد. هر کدام از این نوع کم شنوایی ها در زیر مورد بحث واقع شده است.
کم شنوایی انتقالی
کم شنوایی انتقالی با هر نوع بیماری که مانع از انتقال مکانیکی صدا از طریق حفره گوش میانی به گوش داخلی گردد ایجاد می شود. کم شنوایی انتقالی می تواند ناشی از انسداد در مجرای گوش خارجی و یا هر نوع اختلالی باشد که بر توانایی گوش میانی در انتقال انرژی مکانیکی به حلزون گوش تاثیر نامطلوب می گذارد. این امر منجر به کاهش یکی از ویژگی های فیزیکی صدا به نام شدت (بلندی صدا) می شود به طوری که انرژی وارد شده به گوش داخلی پایین تر یا با شدت کمتری از محرک اصلی است. بنابراین، فرد دچار کم شنوایی انتقالی برای شنیدن صدا انرژی بیشتری لازم دارد اما اگر صدا به اندازه کافی بلند باشد مانع مکانیکی رفع می شود و گوش ها کار طبیعی خود را انجام می دهند. به طور کلی، می توان علت کم شنوایی انتقالی را شناسایی نموده و تا بهبودی کامل و یا جزئی شنوایی آن را درمان کرد. پس از اتمام درمان پزشکی برای کم شنوایی انتقالی، سمعک در تصحیح نقص شنوایی باقی مانده موثر است.
کم شنوایی حسی عصبی
نوع دوم کم شنوایی با نام کم شنوایی حسی-عصبی مشخص می شود. برای بهتر و بیشتر مشخص کردن نوع کم شنوایی این عنوان را می توان به دو مولفه حسی و عصبی تقسیم نمود . آزمون جامع ارزیابی ادیومتری و آزمون های مکمل می توانند اطلاعات مورد نیاز را برای افتراق بین کم شنوایی حسی و عصبی فراهم کنند حتی اگر هر دو همزمان در یک گوش وجود داشته باشند. نام دیگر کم شنوایی عصبی، کم شنوایی رتروکوکلئار یا کم شنوایی پس از حلزونی است.
کم شنوایی حسی عصبی از اختلال عملکرد عصب شنوایی و یا گوش داخلی ناشی می شود. جزء حسی ممکن است از آسیب به اندام کورتی یا ناتوانی سلول های مویی برای تحریک اعصاب شنوایی و یا مشکل متابولیسمی در مایع گوش داخلی باشد. جزء عصبی و یا پس از حلزونی می تواند ناشی از آسیب شدید به اندام کورتی باشد که باعث انحطاط اعصاب شنوایی شده و یا می تواند ناشی از ناتوانی اعصاب شنوایی برای انتقال اطلاعات نوروشیمیایی از طریق راه های شنوایی مرکزی باشد.
گاهی اوقات نمی توان دلیل کم شنوایی حسی عصبی را تعیین کرد و این نوع کم شنوایی به درمان های پزشکی معمولی پاسخ مطلوب نمی دهد و معمولاً وضعیت دائمی و غیر قابل برگشت است. همانند کم شنوایی انتقالی، کم شنوایی حسی عصبی موجب کاهش شدت صدا می شود اما همچنین ممکن است بویژه در مورد صداهای به اندازه کافی بلند اعوجاج ایجاد شود به این معنی که صداها شنیده می شوند اما تشخیص و درک گفتار ضعیف است. هنگامی که هیچ درمان پزشکی دیگری جواب نداده باشد، درمان کم شنوایی حسی-عصبی تقویت از طریق سمعک است.منبع : انواع کم شنوایی
کم شنوایی مختلط
کم شنوایی مخلوط را می توان کم شنوایی حسی-عصبی در نظر گرفت که دارای جزء کم شنوایی انتقالی نیز است. بنابراین، علاوه بر کم شنوایی برگشت ناپذیر ناشی از گوش داخلی و یا اختلال عصب شنوایی ، اختلالی در مکانیسم گوش میانی نیز وجود دارد که باعث کاهش بیشتر شنوایی نسبت به کم شنوایی حسی-عصبی به تنهایی می شود. جزء انتقالی کم شنوایی ممکن است به درمان پزشکی پاسخ دهد و برگشت پذیر باشد اما جزء حس- عصبی به احتمال زیاد دائمی خواهد بود. سمعک می تواند برای افراد دچار کم شنوایی مختلط مفید باشد.